مادرم نیست تکیه گاه محکمی دور و برم نیست

سایمو دیدن علیِ اکبرم نیست

سایه عباس بالای سرم نیست

علم افتاد دستی که بریدنش با پرچم افتاد

دیدی راه حرمله به حرم افتاد

تنت آخرش رو خاکا دَرهَم افتاد

گودال تنگ و گرد و غبار و

گرمای تند و هُرم هوا رو نمیبخشم

اون چکمه پوشو اون نیزه دارو

اون تیغ کُند و اون دَه سوار و نمیبخشم

زیر تیغی به گلوت عجب زدن زخم عمیقی

لشکری گفت چه ضربه ی دقیقی

نه واست پیرهنی مونده نه عقیقی

دورت شلوغ بود گمشد صدامو

رفتم اسیری بازار شامو نمیبخشم

بستم چشامو تو ازدحامو

با دست بسته بزم حرامو نمیبخشم

روبروتو نگاه کن منم که میبینم گلوتو

میبوسم از راه دورم ماه روتو

کیه که تو پنجه هاش گرفته موتو

زخم ابروت جلو مادرم زدن لگد به پهلوت

شبیه خودش شدی شکسته بازوت

کاشکی شمر بی حیا بلندشه از روت

ملعون نشست و سینت شکست و

من خنده های مردای مستو نمیبخشم

زجر و سنان و خولیِ پستو

اون بی حیای گونی به دستو نمیبخشم